Onlangs zette ik de volgende vraag op Twitter: “Is het normaal dat huurders van @EigenHaard zelf opdraaien voor onderhoudskosten als gevolg van slijtage? #dtv #geenservice”. Een simpele vraag, deels geboren uit onvrede. Toch blijft deze vraag ook spelen in mijn hoofd.
Wellicht handig om als extra achtergrondinformatie te vertellen dat mijn moeder 68 jaar jong is, slecht ter been en niet beschikt over een leger aan mantelzorgers. Zij is zelf ook niet in staat tot technische werkzaamheden. Ik kan mij voorstellen dat er honderden, misschien wel duizenden vergelijkbare situaties te bedenken zijn in Nederland.
Bij het gebruik maken van haar (aangepaste) toilet, viel mij op dat het water bleef stromen. Zij had dit zelf al ontdekt, maar kon het niet oplossen. Zelfs niet met hulp van de redelijk handige buurvrouw. Het bleek een technisch probleem, dat verder gaat dan het gemiddelde boerenverstand. “Toch maar even contact opnemen met de woningcorporatie”, zei ik tegen haar. Dat lijkt mij in ieder geval de meest logische stap wanneer je in een huurwoning van een woningcorporatie woont. Ik schrok van haar antwoord. “Als ik dat doe, kan mij dat wel € 300 kosten”, sprak zij. Aangezien ik de neiging heb, vaak alles beter te weten, bood ik haar aan voor haar naar de woningcorporatie te bellen. Dat moest op een misverstand berusten. Ik ging dat wel even oplossen. Overtuigd van haar gelijk, gaf ze me het nummer van woningcorporatie Eigen Haard.
Na een bandje, dat onmiskenbaar als doel had uiteindelijk zo min mogelijk mensen met de telefoniste te confronteren, kwam ik uiteindelijk in de wacht. Het mag gezegd, niet te lang, slechts een minuut of 5. Een vriendelijke dame stond mij te woord. Nog steeds overtuigd van mijn gelijk, maar vooral dat het allemaal op een misverstand berustte, leg ik haar de casus voor. Geen probleem, zij kon direct een afspraak inboeken. In gedachten zag ik mijzelf na deze boodschap al triomfantelijk aan mijn moeder vertellen dat het natuurlijk gelukt was. Totdat de dame, nog altijd even vriendelijk, vertelde dat de kosten voor deze reparatie wel voor de huurder zijn. Mijn moeder had namelijk geen servicecontract. Afhankelijk van de uitvoerder, lagen de kosten tussen de € 75 en € 300. Zonder teveel grappen te willen maken over de lekkage aan het toilet, kan ik mededelen dat ik toch nattigheid begon te voelen. De dame luisterde geduldig naar mijn uitleg dat het niet om nalatigheid of zelf veroorzaakte schade ging, maar puur om slijtage van een ruim 30 jaar oude stortbak. Helaas kon zij er niks aan doen. Deze reparaties zijn voor rekening van de huurder, tenzij er een servicecontract is afgesloten. “Misschien moeten we dat dan maar doen”, probeerde ik nog tot een vreedzame oplossing te komen. “Hoeveel gaat dat kosten?”. Het bleek een bedrag van iets meer dan € 6 per maand te zijn. Hoewel ik deze gedwongen winkelnering heel onrechtvaardig vind, leek het de beste oplossing in deze situatie voor mijn moeder. Op dezelfde vriendelijke toon, maar met een stuk minder vrolijke boodschap, voegde de dame er nog wel aan toe dat het ook nog eenmalig € 40 kost om het servicecontract af te sluiten. Het kan niet anders of degene die het betreffende vinkje in de computer zet, verdient een geweldig uurloon, dacht ik nog. Daarnaast moest zij mij, wederom helaas, mededelen dat deze reparatie niet binnen het nieuw af te sluiten servicecontract viel. Voordat het contract kon worden goedgekeurd, komt de opzichter kijken naar alle aanwezige mankementen. Deze moet eerst door de huurder verholpen worden alvorens een servicecontract afgesloten kon worden. Hoewel de stoom uit mijn oren kwam, heb ik de allervriendelijkste dame op mijn allervriendelijkste wijze verteld dat ik zeer teleurgesteld ben in dit beleid van Eigen Haard. Zij begrijpt het en we wensen elkaar hoe dan ook een fijne dag.
Het blijft maar spoken in mijn hoofd. Is dit het gevolg van onze Participatie-maatschappij? Is dat wat bedoeld wordt met “De burger in zijn eigen kracht zetten”? Het komt voor mij over als een verkapte manier van huurverhoging, gedwongen winkelnering of uitbuiting van de sociaal zwakkeren in de maatschappij. We zijn al bekend met het fenomeen dat we de zieken en gehandicapten voor de kosten van hun zorg beboeten via de Eigen Bijdrage. Maar dit fenomeen is nieuw voor mij. Sociale woningbouw is bedoeld voor mensen die niet de financiële en/of praktische mogelijkheden hebben om een eigen huis te bezitten. Deels gaat het hier om de aanschafkosten, maar zeker ook om het onderhoud.
De woningcorporatie is eigenaar van de woning en van de huurder mag verwacht dat deze er “als een goed huisvader” voor zorgt. Slijtage en algemeen onderhoud is voor rekening van de eigenaar, de woningcorporatie. Wat is de volgende stap? Krijgt mijn moeder een rekening als de buitenboel geschilderd moet worden, er een nieuwe riolering gelegd moet worden of het centrale ventilatiesysteem vervangen moet worden? Waar ligt de grens? Ik kan me voorstellen dat de corporatie een vorm van doorberekening hanteert wanneer het gaat om aantoonbare schade, aangebracht onder verantwoordelijkheid van de huurder. Ze kunnen de kosten niet blijven dragen voor iedere deur die wordt ingetrapt bij een echtelijke ruzie of de gootsteen die verstopt na een bitterballenfeest.
Gedeelde verantwoordelijkheid past bij een samenwerking tussen een huurder en verhuurder. Het via slinkse wijze kosten in de schoenen van de bewoner van de sociale huurwoning schuiven niet. Dat doet mij meer denken aan de praktijken van andere woningcorporaties. Ik weet niet waarom, maar ineens zie ik in gedachten de directeur van Eigen Haard in een Maserati voorbijrijden. Als dit de werkwijze is van woningcorporatie Eigen Haard, zijn ze wat mij betreft geen goud waard. Sterker nog; Eigen Haard is niet eens haar geld waard. Het geld van mijn moeder welteverstaan.